Ik woon nu tien jaar in het schone Brabaantse Laand. Ik ben geboren in Amsterdam, heb er mijn halve jeugd doorgebracht en op mijn negende besloten mijn ouders ‘kom, we gaan weg uit de randstad!’ Een nieuw leven, nieuwe school, nieuwe vrienden… Het kostte me drie jaar om echt mijn plekje te vinden. Inmiddels ben ik helemaal thuis in Breda en zou ik voor geen goud weg willen uit het zuiden. Maar toch…kan ik me er niet van weerhouden te denken wat er van mij geworden zou zijn als ik in Amsterdam gebleven was.
Een plastic buitenwijk in Amsterdam, vlakbij Osdorp, op een steenworp afstand van de opa’s en oma’s. Daar loopt Mitchell Scheerder, in een baggy broek, lang shirt en diamantje in zijn oor. Op zijn iPod staat Eminem. Without Me knalt keihard uit de boxen. Hij is boos. Gisteren is zijn BlackBerry kapot gegaan. Geen ping, geen sms en geen telefoon. Zijn leven ligt in puin. Gelukkig ligt het Calandlyceum voor hem. ‘Yo gasten’, roept hij, als Winston, Gregory en Quincy naar hem toe lopen en hem de boks geven. ‘Heb je de nieuwe cd van Kanye al gehoord?’ ‘Nee man, mijn internet ligt plat, ik kan niks meer downen.’ ‘Fucking bale man.’
Na school gaat Mitchell naar huis. Hij heeft huiswerk voor Aardrijkskunde, Wiskunde en Geschiedenis maar dat moet later kunnen vindt hij. De beats schrijven zichzelf niet. Morgen gaat Sranang weer repeteren en dan moeten de beats klaar zijn. Mitchell (alias T-Giant) schrijft ook de teksten en hij is bijna klaar met “Bling Bling (Shiny Thing)’. Volgende maand gaan ze optreden en alles moet perfect zijn.
Wat hij wil studeren weet hij nog niet, maar een jaar werken is ook een mogelijkheid. Misschien zit er wel een platencontractje in…
Wat hij wil studeren weet hij nog niet, maar een jaar werken is ook een mogelijkheid. Misschien zit er wel een platencontractje in…
Twintig jaar later…
Mitchell is lager aan wal geraakt. Het succes bleef uit, hij is niet gaan studeren en de familie wil hem niet kennen. Hij zit aan de drank, drugs en verkoopt zijn lichaam om aan geld te komen. Vrienden heeft hij niet. Werk ook niet. Zelfs het Leger Das Heils wil hem niet helpen. Zijn huis is de doos van een Görig ladenkast van de Ikea. Hij staat om de hoek bij de rechtbank in Osdorp. Hij ziet Bram Moskowicz en Geert Wilders elke dag. Mitchell droomt van een succesvol leven. Maar hij weet dat hij zal sterven in zijn doos en dat niemand om hem zal rouwen.
Dit is hoe mijn leven zich zou afspelen als ik in Amsterdam was gebleven. Een werkloze, niet studerende wigger. Thank god zijn we verhuisd, thank god heb ik mijn maten ontmoet en hebben zij me de metal in gesleurd. Dan zou ik nooit basgitaar geleerd hebben, misschien niet verder met drummen, mijn lieverd nooit ontmoet, nooit aan journalistiek gedacht hebben als studie… En als ik niet op de FHJ zat had ik nooit al die totaal geflipte geesten ontmoet, had ik nooit een blog gestart en had ik dit hier ook niet getypt. Godzijdank ben ik hier. Die verhuizing heeft me behoed voor een leven vol ellende, misère, kwelling en ongeluk. Om maar niet te zwijgen van hiphop.