Voor de gains

Ik ben geen type voor een sportschool. Geloof me, ik heb het zo vaak geprobeerd. Eerst als schriele tiener, met armen zo dik als lucifers, in de ijdele hoop wat meer spiermassa te kweken. Ik heb meer spieren gekregen van het drummen. Vervolgens ergens rond de 20 de draad weer proberen op te pakken, alleen maar om na een paar weken te stoppen want motivatie. De laatste keer dat ik het probeerde deed mijn rug meer pijn dan mijn spieren. In een drukke omgeving vol met spandex en katoen zware shit tillen en 'lekker zweten', om de volgende dag niet te kunnen bewegen. Ja, top man.

Maar aan mijn omgeving duidelijk wel. Steeds meer mensen die ik ken kopen een strak spandex broekje en gaan in de gewichten hangen. Soms met resultaat. Soms ook niet. Sommigen vinden de hapslikweg-Italiaan een beloning, anderen zweren bij kwark. Maar ze hebben allemaal iets gemeen: ze doen het voor de gains. Want gains, daar gaat het om. Al mijn sportende vrienden behoren tot een van de groepen die je in de sportschool kunt vinden. Een opsomming:

1. De fanatieke spierbundel (m/v). Deze dude/dudette leeft voor sport. Armen als staalkabels, benen zo hard als beton en buikspieren waar je aardappels op kunt schillen. Eet zes tot dertien maaltijden per dag, liters shakes, wagonladingen kip met rijst en broccoli en kilo's kwark. Leven volgens ritme is het échte leven, en spieren zijn God. Valt regelmatig mensen lastig met ongevraagd advies en geklaag over 'niet genoeg gains'.

2. De "kijk mij eens gezond zijn"-trien. Zo'n type dat met twee vriendinnen bij de drankenautomaat gaat staan, even wat halters van 5 kilo tilt, naar de wc gaat, weer verder praat, en na afloop de fastfoodtent in duikt 'want honger'. Sport waarschijnlijk om af te vallen, maar slaagt er niet in.

3. De overdrijver. Rent twintig kilometer voor het ontbijt, fietst naar zijn werk in Groningen, zwemt in de pauze het IJsselmeer over en snelwandelt dan over de A27 naar huis op zijn handen, alwaar hij zestien liter shakes naar binnengiet, de kat voert, en nog even honderd mijl achterstevoren hinkstapspringt, recht zijn bed in. Heeft teenschoenen.

Mijn alternatief is niet veel beter. Baantjes trekken in het zwembad. Op zich, niet slecht. Maar er zijn altijd eikels die niet doorzwemmen in de snelle baan. Een blik naar de langzame baan is voldoende om je ballen te doen verschrompelen en in een zielige hoop naast je prostaat te nestelen. Verlepte stukken vel drijven treurig door het water. Kortpittige kapsels kwebbelen en roddelen. Dat ene mooie meisje heeft een afschuwelijke trampstamp als ze het water uit komt. En dan is er nog de kerel in het badpak, want dat is zo gestroomlijnd. En als je denkt dat het klaar is komt kortpittig, iets te dik, middelbaar Nederland uit zijn grot om onder leiding van een slanke den te gaan aquagymmen. Kogelronde dames waarvan het een wonder is dat het logge karkas in beweging is gekomen.

De conclusie: sporten is kut. Sporters zijn kut. Je kan het alleen gedogen. Ik ben Wilders en de sportschool is mijn nepparlement.

Leugens aan jezelf

Het is 2016. Tjonge, wat vliegt de tijd. Kinderen geboren in 1999 worden dit jaar 17. En dat zonder Def Rhymz te kennen. Het is een schande. Maar nu alle knallen, rode snippers, champagneglazen en katers weer in de kast zijn verdwenen is het tijd voor reflectie. Traditioneel zit elke sportschool de eerste drie weken van het jaar bommetjevol met alle stukken mensenvlees die zichzelf voorhouden gezonder bezig te zijn, beter op hun voeding te letten en vooral, regelmatiger te gaan sporten. Deze rage duurt zo'n anderhalf a drie weken tot de eerst lichting zich realiseert "waar de fok ben ik mee bezig?", en linea recta naar de dichtstbijzijnde fastfoodtent holt om zich te goed te doen aan de zonden van de mensheid.

Ik ben niet zo van de goede voornemens. Als je dan toch beloftes aan jezelf gaat maken, kan dat ook wel half augustus. Ik lieg sowieso liever anderen voor dan mezelf. Want we weten allemaal hoe het gaat. Een paar weken/dagen ben je gemotiveerd, en dan niet. Omdat redenen. En daar heb ik geen zin in. Immers, wat je niet afspreekt, kan je ook niet verbreken. En dan raakt er niemand teleurgesteld dat hij na een half jaar maar twee uur in de sportschool heeft gezeten. Of net te vaak die Big Mac naar binnen gepropt heeft. Of gerookt.
Want laten we eerlijk wezen, er zijn maar drie goede voornemens. Minder roken, minder drinken, meer sporten. De enkeling die minder wil masturberen laten we buiten beschouwing, evenals de kerel die zegt dat ie wil gaan settelen met zijn wederhelft.

Dus de verkoop van alcohol en sigaretten loopt twee maanden terug en dan is het carnaval en wég zijn de principes. Oftewel: jezelf voorliegen. Ja, er zijn mensen die erin slagen te doen wat ze willen. De meerderheid: pretentieus geneuzel.
"Oh, jij hebt geen voornemens? Ik wel. Ik ga elke dag een bedreigde diersoort redden. En elke week naar de Vrouwenyoga want mijn aura is zeer fragiel, echt waar. En ik probeer zo min mogelijk gluten te eten, want ja, helemaal ontwijken kan je niet ehehehe." Bedenkt u het kortpittige kapsel er even zelf bij.
Een huisgenoot zei "ik ga niet meer drinken. Maar ook niet minder." Dat vond ik mooi. Weer een ander zei "overleven." Dát zijn mooie voornemens.

Heb ik dan helemaal geen voornemens? Ja. Nee. Soort van. Meer schrijven is een ding, maar dat had ik al met mezelf afgesproken voor de jaarwisseling. Dat is geen voornemen, maar een doelstelling. Massaproductie van verhalen en troep. De kwaliteit gaat lijden, wees er zeker van. Wat nog meer? Niet veel. Wat plannen met de bands afgesproken, maar daar houdt het mee op. Ik ben sowieso geen sporter. Daar kan ik een hele blog aan wijden. En dat gaan we doen. Maar niet nu.