Een brief aan mijn groentela

Hallo groentela,

Misschien ken je me wel, ik ben die kerel die om de zoveel tijd wat in je stopt en het vervolgens laat liggen, zodat het in de loop van tijd vervormd tot een brij waarvan het niet direct duidelijk is of het een prei, paprika of komkommer betrof. Ja, die. Ik weet het nog goed. Ik had je bij de BCC gekocht. Uit de doos kwam je, prachtig steriel, brandschoon en helder. Enthousiast werd je gevuld met de ingrediënten voor mijn pasta. Paprika, tomaat, lenteuitjes...Het was het begin van een fantastische samenwerking.
Maar toen kwam het verval. Die bos lenteuitjes werd straal vergeten. Tot het opeens begon te ruiken. Onder de verwelkte bos lenteuitjes lag een stoplichtje paprikasap. Wat ooit heerlijke groente was is getransformeerd tot moes.
Ik voelde me schuldig, echt waar. Hier zat ik dan, op kamers, en ik kan niet eens mijn koelkast onderhouden. Ik was het niet waard.
Ik begrijp je gevoelens, maar bekijk het eens van mijn kant. Ik ben een student, met werk en hobby's. Schoonmaken schiet er wel eens bij in, maar het is niet dat ik niet van je hou. Integendeel, ik ben juist zeer blij dat jij mijn bedorven groente bewaard. Sommige werkjes zijn vies. Ik snap dus heel goed dat je me verwijt dat ik te weinig tijd voor je vrij maak.
Je moet toegeven dat die ene keer dat ik de paprikabrij uit je gespoeld heb, ik zeer grondig te werk ben gegaan. Ik heb je top tot teen geschrobd, met de beste b-merk zeep. We genoten er allebei van, het was een moment van ons tweeën. Het was het beste gevoel dat we ooit hebben gehad.


Groentela, de sleur zit er gewoon in. Het ligt niet aan jou, maar aan mij. Ik heb gewoon niet de tijd voor je die ik eerst had. Je kan wel verwijtend naar me kijken, elke keer dat ik de groentela opendoe, maar dat maakt me alleen maar meer afstandelijk. Het helpt ook niet dat je met alle liefde de groentes van mijn huisgenoot tot je neemt. Om eerlijk te zijn, ben je een beetje een slet. Daar kan je niks aan doen, ik weet dat we een open relatie hebben. Ik had echter op wat meer integriteit gehoopt. Ik denk dat we beter een pauze kunnen nemen. Vooral voor mij zal dat zwaar zijn. Nooit meer komkommers in je stoppen. Oh, wat zal ik dat missen. Het eruit schrapen van lagen aangekoekte drek? Not so much.

Veel liefs groentela. Het ga je goed. Wellicht tot ooit.

Voor altijd de jouwe,

Mitchell

Baarden, snorren en Teletubbies

Is het al te laat om op de bandwagon te springen? Aangezien Oostenrijk last begint te krijgen van het ‘Conchita-effect’ lijkt het me dat het nog wel kan. Ik heb het natuurlijk over mijn grootste plezier in het leven: het Songfestival. En jongens wat was het weer lachen, gieren, brullen. Van enorme circulaire piano’s en Bruno Mars-achtige kleffe liedjes tot Franse snorren en boter karnen rechtstreeks uit de melkfabriek.

En natuurlijk de ‘vrouw met baard’, Conchita Wurst. Een prima lied en een nog betere boodschap hoor, maar bij de naam Conchita Wurst denk ik toch eerder aan een foute act. Zo een waar halfblote mannen kronkelend om hem/haar/het gewikkeld staan en woest erotisch over hun machtige borstspieren wrijven. Ingeolied natuurlijk. Meisjes met nietsverhullende outfits die met bockwursten jongleren. Een catchy refrein in de trant van ‘wir wollen nur Wurst’. En een plotselinge dans die iedereen in Europa massaal nadoet als een nieuwe Gangnam Style. Ik noem dat een gemiste kans.

Kijk naar IJsland. Zes sharp dressed Teletubbies. Exact dezelfde boodschap als mevrouw Wurst, maar dan verpakt in de regenboog. Ik hoorde dat Skittles wel geïnteresseerd was in een sponsordeal. Groot was de hilariteit toen ik ontdekte dat ze matchende nagellak ophadden. Toen begonnen ze te dansen en was de huiskamer te klein.

Frankrijk, arm Frankrijk. Niet dat de Fransen nog meetellen in het Eurovisie-landschap, maar dit was wel heel erg zielig. Buiten de incongruentie dat ze een groep van drie jongens Twin Twin hebben genoemd was dit toch Eurovisie bij uitstek? Een catchy liedje over het willen hebben van een snor. Ik zie er niks mis mee. Waarschijnlijk gaat het nummer over Conchita Wurst. Flashy outfits, strakke moves en toch maar twee punten. Jammer.

Rusland had een minderjarige tweeling op een wip die de natuurwetten tartte. In Sovjet-Rusland, wip wipt JOU.

Nog even over Armenië. Aram MP3 was lang favoriet. Ik vraag me oprecht af WAAROM?! De vent zong vals! Ik dacht eerst dat het een ballade zou worden, tot opeens...dubstep. En Aram het op een brullen begon te zetten waar de kindercrèche wat van kan leren. Geen aangenaam geluid met die nasale kweel van hem. Gewoon niet. Moeten we niet willen.

Tja, en dan Nederland. Drie blogs heb ik erover volgeblaft. Nederlands abominabele liedjes. Maar nu...ik heb niks. Helemaal niks. Het klopte gewoon. Maar toch mistte het iets. Daarom stel ik voor: volgend jaar Thomas Acda in een jurk, Paul de Munnik met een gitaar en een liedje over vinex-wijken en we zijn binnen.