Groot nieuws: ik heb me geschoren. Ja, mijn baardje is er helemaal af. Het werk verplichtte me er toe. "Och Mitchell, maak je niet druk, het zijn maar een paar haren!" Dat is zo, maar die paar haren kunnen veel betekenen.
Ik heb mijn baard laten staan toen ik besloot me niet te scheren tot ik mijn examenuitslag binnen had. Dat bleek in de praktijk moeilijk omdat we tussentijds nog een gala hadden en ik niet vond dat de begroeiing op mijn gelaat zich afdoende had gemanifesteerd om goed voor de dag te komen. Dus werd het een sikje. Dat bleef bij me voor de rest van die tijd. Hij was er toen ik ging studeren, toen ik bij Druantia kwam en vergezelde me overal mee naar toe. Het was een teken dat ik volwassen was. Een teken dat ik mijn tienerjaren achter me gelaten had. Het gaf me een bepaalde uitstraling. Vond ik. Twee keer heb ik meegedaan aan No Shave November/Movember. Eén vroegtijdige uitschakeling en een overwinning leverde dat op. En ik ontdekte dat een snor mij niet slecht stond, vooral niet omdat het, mits hij borsteliger werd, een Freddie Mercury-snor werd. Ik en mijn baard, dat was dikke mik. Vrienden door dik en dun. Een wisselwerking, we maakten elkaar compleet. Mijn baard zonder mij, dat was ondenkbaar. Ik was Baard, een vriend was Kale. En we beleefden avonturen.
Een baard geeft kracht. Zoals Samsons haar hem kracht gaf. Baarden zijn een teken van mannelijkheid voor sommigen. Machtige lipmanen en wangvachten. Extra kriebelpower voor 'down under', so to speak. Bij mij is dat alles nu weg. Mijn kin is kaler dan een Chinese naaktkat. Bloot. Hij is zo naakt dat het bijna onzedelijk is. De wind zal nimmer door mijn baardharen gaan. In plaats daarvan veegt hij over een naakt oppervlak, waar eens een vesting van mannelijkheid stond. De borstelige bron van zelfvertrouwen is weg. Door de plee gespoeld omdat hij de afvoer verstopte. Een roemloos einde van een glorieuze vriend. Nu mis ik de Baard bij mijn Kale. Incompleet. Tot ie weer teruggroeit...
