Vaarwel goede vriend

Groot nieuws: ik heb me geschoren. Ja, mijn baardje is er helemaal af. Het werk verplichtte me er toe. "Och Mitchell, maak je niet druk, het zijn maar een paar haren!" Dat is zo, maar die paar haren kunnen veel betekenen.

Ik heb mijn baard laten staan toen ik besloot me niet te scheren tot ik mijn examenuitslag binnen had. Dat bleek in de praktijk moeilijk omdat we tussentijds nog een gala hadden en ik niet vond dat de begroeiing op mijn gelaat zich afdoende had gemanifesteerd om goed voor de dag te komen. Dus werd het een sikje. Dat bleef bij me voor de rest van die tijd. Hij was er toen ik ging studeren, toen ik bij Druantia kwam en vergezelde me overal mee naar toe. Het was een teken dat ik volwassen was. Een teken dat ik mijn tienerjaren achter me gelaten had. Het gaf me een bepaalde uitstraling. Vond ik. Twee keer heb ik meegedaan aan No Shave November/Movember. Eén vroegtijdige uitschakeling en een overwinning leverde dat op. En ik ontdekte dat een snor mij niet slecht stond, vooral niet omdat het, mits hij borsteliger werd, een Freddie Mercury-snor werd. Ik en mijn baard, dat was dikke mik. Vrienden door dik en dun. Een wisselwerking, we maakten elkaar compleet. Mijn baard zonder mij, dat was ondenkbaar. Ik was Baard, een vriend was Kale. En we beleefden avonturen.

Een baard geeft kracht. Zoals Samsons haar hem kracht gaf. Baarden zijn een teken van mannelijkheid voor sommigen. Machtige lipmanen en wangvachten. Extra kriebelpower voor 'down under', so to speak. Bij mij is dat alles nu weg. Mijn kin is kaler dan een Chinese naaktkat. Bloot. Hij is zo naakt dat het bijna onzedelijk is. De wind zal nimmer door mijn baardharen gaan. In plaats daarvan veegt hij over een naakt oppervlak, waar eens een vesting van mannelijkheid stond. De borstelige bron van zelfvertrouwen is weg. Door de plee gespoeld omdat hij de afvoer verstopte. Een roemloos einde van een glorieuze vriend. Nu mis ik de Baard bij mijn Kale. Incompleet. Tot ie weer teruggroeit...

Europa's collectieve nachtmerrie

Een van mijn favoriete onderwerpen is het Eurovisie Songfestival. Ik heb er een haat/liefde verhouding mee. Aan de ene kant komt er verschrikkelijke muziek, is het het toneel van vriendjespolitiek en zijn het altijd dezelfden die winnen. Daar staat tegenover dat er regelmatig iets voorbijkomt waarvan de hersencellen collectief van afsterven. Lordi kennen we vast nog. Woeste heavy metal monsters die iedereen zo omver bliezen dat ze spontaan de grootste overwinning tot dan toe boekten.

Apart, een beetje vreemd, maar door het sterke liedje wel de perfecte winnaar. Maar het kan vreemder. 

Datzelfde jaar stuurde Litouwen dit. 

  

Laten we kijken wat we hier zien. Zes mannen van middelbare leeftijd, eentje kaal, drie pogingen George Clooney te zijn en een gladjakker van heb ik jou daar. Ze zingen niet over liefde, of cultuur of verzoening tussen volkeren, maar over dat zij moeten winnen. Voor dat lef alleen al moeten ze hoog eindigen. Het mooiste moment is wanneer de kale kerel besluit dat dit een goed moment is om een herseninfarct te krijgen en spontaan epileptisch gaat doen. En deze mannen kregen navolging van Ierland, het land van kabouters, groen en...kalkoenen.

En laten we duidelijk zijn dat deze kalkoen een tv-persoonlijkheid is. Afgezien van de mannen in Braziliaanse pakjes en de operazangeres gebeurt hier niet zo veel vreemds. Oh ja, afgezien van die KALKOEN die hypnotisch 'IRELANDE DOUZE POINTS' kakelt. 2008 was wel een goed jaar voor de metaheads. Niet alleen kregen we Teräsbetoni uit Finland, we kregen ook dit, dat we nog steeds allemaal kennen.

Zoiets zou ik nou willen zien winnen. Lekker fout, maar een geinig liedje. Ok, het blijft wat hangen in de Toy-Box sfeer van de jaren '90, maar dit terzijde. Alles beter dan waar Portugal mee aan kwam zetten vorig jaar.

Ja, want protesterende Village People doen het goed.

Laten we nu even naar de beerput gaan kijken. Daar gebeurt immers het meeste. Dit is het vreemdste van het vreemdste dat ik heb gevonden. We beginnen met Oekraïne. Ik vraag me af of dit mogelijk had kunnen zijn zonder Chernobyl. Want laten we eerlijk zijn, deze Hitler meets Lady Gaga is behoorlijk insane in the membrane. 

Is het een man? Is het een vrouw? Is het beiden? Wat is het? En wat zingen ze? Waarom staan die accordeonisten daar? Waarom dansen ze zo? Is dit waar nachtmerries van gemaakt worden? Nou geloof me, het kan vreemder. Als je liedje kut is, moet je een goede act hebben. "Hmm", dachten ze in Moldavië. "Wat maakt een goede act?" Het antwoord: kaboutermutsen. Heel grote kaboutermutsen. En feeën. Op eenwielers.

Dit vond ik zonder mijn best te doen. Alsof Robocop een minimalistische dance-act is begonnen. En vals. Allemachtig. Daar kan Sieneke wat van leren. En dan is het raar dat we Griekenland laten afstevenen op faillissement.

Maar Griekenland redt zichzelf met dit liedje voor dit jaar. Ska punk meets een traditionele zanger. En potdomme, dat is nog best leuk. Ook omdat het over alcohol gaat. Stomme Grieken willen alles gratis...

En ga niet roepen 'vroeger was het beter' want dit is van vroeger en het is NIET beter.

Deze 'Guildo' houdt van ons allemaal en laat dat merken in een vies pornopak. Hij paradeert, niet loopt, over  het podium en kwijlt zijn liefde over ons uit. Het mooiste moment is wanneer hij zijn jasje uittrekt en mensen in het publiek gaat aanranden. Daarna komt zijn prachtige koebel-solomoment. En dan heb ik het niet eens over zijn haar. Deze man zet zichzelf gewoon voor schut. Het is bijna zielig. Bijna. Nu is het gewoon grappig.

Maar niks, ik herhaal NIKS, is beter dan acts die het nét niet zijn geworden. Nou is het erg lastig om dit soort acts op te zoeken, maar ik kwam terloops een Estische inzending tegen. Nou, als je Roemenië erg vond, houd je dan maar vast. Deze groep, genaamd Winny Puhh, vond het een prima plan om hun zanger te vermommen als aap en de drummers rondjes te laten draaien aan de muur. Voeg daar een absurd liedje aan toe dat totaal niet strookt met het beeld en je hebt nachtmerriemateriaal.

Waarom kunnen wij dit niet? Waarom moeten wij Anouk sturen met een oersaai liedje. Iedereen valt in slaap en we hebben niet iets om ze wakker te schudden. Ik wil meer dingen als Winny Puhh, dat houdt het spannend. Eurovisie is toch al een circus, laten we het op zijn minst opvullen als een circus. Met clowns, acrobaten, drag queens en eenwielers.